Demolicans vs Republocrats
Γράφει ειδικός αναλυτής
Έχουμε δει πολλές κρίσεις στις Η.Π.Α καμιά όμως σαν αυτή των τελευταίων ημερών. Αυτό που ζει η Αμερική σήμερα δεν αφορά, α) το ρατσισμό ή κάποιο «λευκό προνόμιο», β) την αστυνομική βία, γ) τη φτώχεια, δ) τον Τράμπ, ε) την κοινωνική αποξένωση και την απελπισία, στ) την μάχη των κοινωνικών ελίτ και του βαθέως κράτους των Η.Π.Α, η) ότι οι Φιλελεύθεροι «ρίχνουν λάδι» στην κοινωνική «φωτιά». Δεν αφορούν τίποτα από όλα αυτά επειδή περιλαμβάνουν όλα αυτά τα θέματα και πολλά ακόμα.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πάντα τη διάκριση μεταξύ αιτίας και αφορμής – πρόσχημα. Ενώ είναι αλήθεια ότι όλοι οι παράγοντες που αναφέρονται παραπάνω είναι πραγματικοί , κανένας από αυτούς όμως δεν είναι η πραγματική αιτία ή αιτίες της κατάστασης που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες. Το πολύ πολύ τα παραπάνω να είναι η συστημική κατάρρευση της αμερικανικής κοινωνίας.
Το επόμενο που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι, η απόδειξη συσχέτισης δεν είναι απόδειξη αιτιότητας.
Για μια κοινωνία, την οποιαδήποτε κοινωνία, υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που πρέπει να ισχύουν ώστε να συνθέτουν το αποκαλούμενο «κοινωνικό συμβόλαιο». Ο ακριβής κατάλογος αυτών των παραγόντων αλλάζει φυσικά από κράτος σε κράτος, αλλά συνήθως περιλαμβάνει κάποιο είδος κοινωνικής συναίνεσης, την αποδοχή από τους περισσότερους ανθρώπους της νομιμότητας μιας κυβέρνησης και των θεσμών της, συχνά μια ενοποιητική ιδεολογία ή τουλάχιστον κοινές αξίες, επίσης την παρουσία μιας σταθερής μεσαίας τάξης, την εύλογη ελπίδα για μια λειτουργική «κοινωνική ζωή», εκπαιδευτικά ιδρύματα, κ.τ.λ. Τέλος, και κυνικά, βοηθά πάντα τις κυβερνητικές ελίτ εάν μπορούν να προσφέρουν «άρτο και θεάματα» στους περισσότερους πολίτες.
Αυτό ισχύει και για τις αποκαλούμενες αυταρχικές – ολοκληρωτικές κοινωνίες, οι οποίες, αντίθετα με τον φιλελεύθερο μύθο, τυπικά απολαμβάνουν την υποστήριξη ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού.
Αυτή τη στιγμή, θα λέγαμε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει χάσει σχεδόν εντελώς την ικανότητά της να θέσει υπό έλεγχο οποιονδήποτε από αυτούς τους παράγοντες ή να ενεργήσει για την αποκατάσταση του διαρρηγμένου κοινωνικού συμβολαίου. Στην πραγματικότητα, αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι το ακριβώς αντίθετο, η αμερικανική κοινωνία είναι πολύ διχασμένη, όπως και η κυρίαρχη τάξη των ΗΠΑ (το οποίο είναι ακόμη πιο σημαντικό). Όχι μόνο αυτό, αλλά από την εκλογή του Τράμπ, όλοι όσοι μισούν τον Τραμπ έχουν υπονομεύσει τη νομιμότητα όχι μόνο του ίδιου, αλλά και του ίδιου του πολιτικού συστήματος που «επέτρεψε» την εκλογή του. Το «όχι ο Πρόεδρός μου» (Not My President), η καμπάνια που ανέπτυξαν οι αντίπαλοι του Τραμπ, έχουν νομιμοποιήσει όχι μόνο τον Τραμπ προσωπικά πλέον, αλλά και απο-νομιμοποιήσει το Εκτελεστικό τμήμα ως τέτοιο. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν τις κουβέντες περί «τελευταίου εκλεγμένου προέδρου».
Αυτό είναι ένα απολύτως καταπληκτικό φαινόμενο, ενώ για σχεδόν τέσσερα χρόνια ο Τραμπ καταστρέφει την Αμερικανική Αυτοκρατορία εξωτερικά, οι αντίπαλοι του τα ίδια τέσσερα χρόνια καταστρέφουν τις ΗΠΑ από μέσα!!! Αν κοιτάξουμε πέρα από τις (σε μεγάλο βαθμό φανταστικές και φαντασιακές) διαφορές μεταξύ των Δημοκρατικών (Democrats) και των Ρεπουμπλικάνων (Republicans), μπορούμε να δούμε ότι συν – λειτουργούν σαν μια ομάδα τύπου κατεδάφισης, και ενώ μισούν ο ένας τον άλλον με πάθος, και οι δύο συμβάλλουν στην πτώση τόσο της αποκαλούμενης Αυτοκρατορίας όσο και των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών. Για όποιον έχει μελετήσει τη διαλεκτική αυτό θα ήταν πολύ προβλέψιμο, αλλά, δυστυχώς, η διαλεκτική δεν διδάσκεται πια. Εξ ου και οι αναισθητοποιημένοι «λαγοί στους προβολείς», μια κατάσταση που φαίνεται στα πρόσωπα και την συμπεριφορά των περισσότερων ανθρώπων σήμερα που ασχολούνται με την κατάσταση στις Η.Π.Α.
Τέλος, είναι απολύτως σαφές ότι παρά όλες τις δηλώσεις τους ότι υποστηρίζουν μόνο τους «ειρηνικούς διαδηλωτές» και καταδικάζουν τις «λεηλασίες», τα περισσότερα από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης (καθώς και τα εναλλακτικά alt media) είναι εντελώς ανίκανα να δώσουν μια ηθική αξιολόγηση – απάντηση του τι συμβαίνει. Επαναλαμβάνοντας πώς η «μαύρη οργή είναι νόμιμη» τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ βάζουν ουσιαστικά μια σφραγίδα έγκρισης για τη βία και τις λεηλασίες. Σε τελική ανάλυση, εάν ο Αφροαμερικανικός «θυμός» είναι νόμιμος και αν το «Λευκό προνόμιο» είναι αληθινό, τότε είναι «κατανοητό» ότι αυτός ο «θυμός» «μερικές φορές» «βράζει» και οδηγεί σε «λυπηρές υπερβολές».
Φυσικά, ο Μπάιντεν και οι υποστηρικτές του θα ισχυριστούν ότι γονατίζει μόνο μπροστά σε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι και τον ειρηνικά διαμαρτυρόμενο πατέρα της. Αλλά όταν αυτό συνδυαστεί με τις επιθέσεις κατά της ρητορικής περί «νόμου και τάξης» του Τραμπ από τον Μπάιντεν και τους υποστηρικτές του, (συμπεριλαμβανομένων και τεσσάρων πρώην προέδρων των ΗΠΑ), τότε αυτά τα είδη φωτογραφιών στέλνουν ένα πολύ διαφορετικό μήνυμα, του τύπου «συνεχίστε να διαμαρτύρεστε καθώς είμαστε στο πλευρό σας». Το οποίο, προέρχεται από έναν άντρα όπως ο Μπάιντεν, το απόλυτο σύμβολο του 1% των ελίτ και ένα τέλειο παράδειγμα του «Λευκού προνομίου», και απλώς δείχνει ότι η υποκρισία των πολιτικών των ΗΠΑ δεν γνωρίζει όρια.
Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι αυτές οι ταραχές αντιπροσωπεύουν επίσης δυνητικό κίνδυνο και για τις δύο φατρίες της εξουσία (Uniparty). Για τους Democrats (Demolicans πλέον καλύτερα) οι ταραχές πιθανώς αντιπροσωπεύουν την τελευταία ευκαιρία να αποτρέψουν την επανεκλογή του Trump, αλλά αν οι Demolicans γίνουν πολύ προφανείς και ανεκτικοί στην υποστήριξη των ταραχών, τότε θα μπορούσε αυτό να στραφεί εναντίον τους και να στρέψει όλους τους φοβισμένους τύπους του «νόμου» και της «τάξης» εναντίον τους. Αλλά αν δεν υποστηρίξουν τις ταραχές, τότε οι Demolicans θα αποξενωθούν από τον πυρήνα της εκλογικής τους πελατείας (ένα hodgepodge διαφόρων «μειονοτήτων» που προωθούν τη περιορισμένη τους ατζέντα περί πολιτικής της ταυτότητας,identity politics). Ομοίως, για τον Τραμπ αυτή είναι μια ευκαιρία να δείξει τα διαπιστευτήρια του «νόμου» και της «τάξης» και να υποσχεθεί στους Λευκούς και στους σχετικά λιγότερους Αφροαμερικανους της βάσης του ότι θα τους προστατεύσει. Ωστόσο, εάν είναι πολύ απόλυτος σχετικά με αυτό και αν ο Τραμπ διατάξει αυτό που μπορεί να θεωρηθεί από πολλούς ως άδικη ή υπερβολική δύναμη, τότε κινδυνεύει να ωθήσει πολλούς μετριοπαθείς Republicans (Republocrats πλέον καλύτερα) στην αγκαλιά των Demolicans (ή, τουλάχιστον να τους δώσουν την ψήφο τους). Με άλλα λόγια, και οι δύο φατρίες του Uniparty πιστεύουν ότι οι ταραχές είναι τόσο μια ευκαιρία όσο και μια απειλή, και γι ‘αυτό καμία πλευρά δεν μπορεί να βγει και να μιλήσει αληθινά για τις πραγματικές αιτίες των ταραχών.
Ναι, προφανώς υπάρχουν πολλοί ρατσιστές, βίαιοι και ανίκανοι αστυνομικοί στις ΗΠΑ. Και ναι, πολλοί από τους Αφροαμερικανους φίλους μας θα έχουν να αναφέρουν ότι αισθάνονταν να τους ξεχωρίζουν και ότι τους αντιμετώπισαν με αγενή τρόπο. Αλλά όποιος έχει ταξιδέψει εκτενώς στον κόσμο, μπορεί να διαβεβαιώσει ότι οι ΗΠΑ σίγουρα δεν έχουν τους χειρότερους αστυνομικούς στον κόσμο. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι αστυνομικοί των ΗΠΑ είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο εκάστοτε αρχηγός της τοπικής αστυνομίας στις πόλεις διορίζεται από τον εκάστοτε δήμαρχο κάθε πόλης, και στις επαρχίες ο θεσμός του Σερίφη είναι μια θέση για την οποία οι πολίτες των περιοχών ψηφίζουν όποιον θεωρούν αξιότερο, ακόμα και ανάμεσα σε απλούς πολίτες. Το ζήτημα της ρατσιστικής βίας στις τάξεις της Αμερικάνικης αστυνομίας δεν είναι ζήτημα άσπρου ή μαύρου χρώματος, και σίγουρα αν ήταν χρώματος θα ήταν μπλέ, όπως η στολή. Πολύ πιο σημαντικό, αυτοί οι αστυνομικοί είναι η «λεπτή μπλε γραμμή» που προστατεύει την αμερικάνικη κοινωνία από την τεράστια εγκληματικότητα της. Και ενώ σίγουρα όλοι στην Αμερική θα ήθελαν οι Αμερικανοί αστυνομικοί να είναι καλύτερα μορφωμένοι, καλύτερα εκπαιδευμένοι, καλύτερα καθοδηγημένοι και καλύτερα εποπτευόμενοι, δεν υπάρχει επίσης όμως βραχυπρόθεσμη εναλλακτική λύση σε αυτούς από το κράτος των Η.Π.Α. Είναι πολύ ωραίο να ονειρεύεσαι μορφωμένους, ειρηνικούς και μη ρατσιστές αστυνομικούς, αλλά σε έναν άλλο κόσμο, ίσως όχι και τόσο εφικτό.
Σίγουρα οι αμερικάνικες κατασταλτικές δυνάμεις είναι ένας σημαντικός δολοφόνος Αφροαμερικανων Αμερικανών πολιτών, δεν είναι ο μεγαλύτερος όμως. Τα πρωτεία τα έχουν οι ίδιοι οι Αφροαμερικανοι μέσω των πολέμων των εκάστοτε συμμοριών. Επίσης η Αμερικανική Αστυνομία δεν έχει ιδιαίτερη προτίμηση στο μαύρο χρώμα των θυμάτων της, μιας και υπολείπονται κατά πολύ από τους αντίστοιχούς λευκούς που δολοφονούν κάθε χρόνο.
Το ίδιο ακριβώς μήνυμα αδυναμίας και ακόμη και υποτακτικής ανικανότητας στέλνεται, κάθε φορά που ένας αστυνομικός γονατίζει όταν αντιμετωπίζει ακόμη και ειρηνικούς διαδηλωτές .
Ενώ αυτό μπορεί να προορίζεται ως μήνυμα συμπόνιας, και ίσως ακόμη και ως συγνώμη, το μόνο πράγμα που εκπέμπει είναι ένα ισχυρό σημάδι παράδοσης των τοπικών αρχών, και το βρίσκω εξαιρετικά επικίνδυνο και ύποπτο όσων αφορά την ίδια την Αμερική. Αντίστοιχα το ίδιο συμβαίνει και με την εικόνα ενός γονατισμένου στρατιώτη*, ενός στρατού παγκόσμιας κατοχής, που ίσως όχι αυτός αλλά σίγουρα πολλοί συνάδελφοι του έχουν κάνει σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο, στην Μέση Ανατολή, Αφρική, Λατινική Αμερική, κ.τ.λ. πολύ χειρότερα από ότι δήθεν διαμαρτύρεται.
Και πάντα φυσικά υπάρχει αυτό που ο Solzhenitsyn ονόμασε «απώλεια θάρρους» στη Δύση. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών των ΗΠΑ ουσιαστικά έχουν χάσει την ικανότητα να επικρίνουν τους Μαύρους, ακόμη και όταν είναι αρκετά προφανές ότι πολλά από τα τρέχοντα προβλήματα του αφροαμερικανικου πληθυσμού των ΗΠΑ είναι δημιούργημα των ίδιων. Όπως η πραγματικά χυδαία «κουλτούρα», με την οποία οι περισσότεροι Αφροαμερικανοι νέοι «εκπαιδεύονται» από την πρώιμη παιδική ηλικία τους, με πλύση εγκεφάλου θεωρώντας cool τα μέλη εγκληματικών συμμοριών, την εκπόρνευση του δρόμου, φυσικά τα αντίστοιχα ρούχα, τη γλώσσα και τη συνολική συμπεριφορά. Είναι πολύ προφανές σε οποιονδήποτε έζησε στις ΗΠΑ ότι οι Αφροαμερικανοι είναι συχνά (κυρίως;) αιτία της δικής τους δυστυχίας. Μετανάστες από την Τζαμάικα και την Αφρική (πρώτης και δεύτερης γενιάς που ζουν στις ΗΠΑ ) λένε πολλές φορές ότι, α) πιστεύουν ότι οι Αφροαμερικανοι έχουν ευκαιρίες που δεν θα είχαν ποτέ στην Αφρική ή την Τζαμάικα και ότι, β) οι τοπικοί Αφροαμερικανοι συχνά δυσανασχετούν με τους Αφρικανούς και τους Τζαμαϊκανούς επειδή οι τελευταίοι ενσωματώνονται πολύ καλύτερα στην αμερικανική κοινωνία. Μπορούμε επίσης πολύ εύκολα να αποδείξουμε τα συναισθήματα κατά των Λατίνων από τους Αφροαμερικανους .
Όσο για το πώς αισθάνονται οι Αφροαμερικανοι για τους Ασιάτες, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να θυμηθούμε τις ταραχές του Λος Άντζελες το 1992. Τέλος, ότι πολλοί (οι περισσότεροι) άνθρωποι στις ΗΠΑ πλέον γνωρίζουν ότι η ισχυρότερη και πιο συχνή μορφή ρατσισμού στις ΗΠΑ είναι έναντι των Λευκών, ειδικά από πολιτικά εμπλεκόμενους Αφροαμερικανους .
Βεβαιωμένα υπάρχει άφθονος ρατσισμός κατά των Λευκών στις ΗΠΑ, αλλά έχει επίσης τεκμηριωθεί και αρκετά από ανθρώπους όπως ο Colin Flaherty του οποίου τα βιβλία είναι εξαιρετικοί μάρτυρες της βίας και του ρατσισμού των Αφροαμερικανών έναντι των Λευκών. Ωστόσο, οποιοιδήποτε τολμήσουν να προτείνουν ότι οι ίδιοι οι Αφροαμερικανοι είναι τουλάχιστον εν μέρει υπεύθυνοι για τη δική τους κατάσταση, θα επισημανθούν αμέσως ως «ρατσιστές».
Το γεγονός είναι ότι αυτό που μερικές φορές ονομάζεται «πολιτισμός MTV» δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα άλλο από μια συστηματική ηρωοποίησης της εγκληματικότητας και των χειρότερων προβλημάτων των αφροαμερικανικών κοινοτήτων (ναρκωτικά, βία, αντικειμενοποίηση γυναικών, αλκοολισμός, εγκληματική συμπεριφορά στους δρόμους και στις φυλακές κ.λπ.). Ωστόσο, οι περισσότεροι πολιτικοί των ΗΠΑ φαίνεται να είναι παράλυτοι, και αισθάνονται την ανάγκη να προσποιούνται ότι είναι απολύτως γοητευμένοι από αυτόν τον λεγόμενο «Μαύρο πολιτισμό». Αλλά υπάρχει ακόμη χειρότερο από αυτό.
Συνδυάστε μια αποδυναμωμένη κυβερνητική πολιτική που δεν τολμά να πει τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη, και που προωθεί μια «κουλτούρα» που δοξάζει τη βία και το μίσος εναντίον όλων των μη εγκληματιών, συμπεριλαμβανομένων και όσων από αυτούς ακολουθούν το νόμο. Στη συνέχεια, ρίξτε το σε ένα εντελώς δυσλειτουργικό κράτος που ανήκει και λειτουργεί από μια μικροσκοπική συμμορία, άσεμνα πλούσιων ναρκισσιστικών μπάσταρδων, (όλων των φυλών), προσθέστε σε αυτήν την κατάσταση την πλήρη απουσία πραγματικών κοινωνικών ευκαιριών και, στη συνέχεια, ρίξτε την πανδημία COVID και τη χειρότερη ύφεση στην ιστορία των ΗΠΑ με υψηλά επίπεδα ρεκόρ ανεργίας ακόμη και μεταξύ εκείνων που θα μπορούσαν να απασχοληθούν. Στη συνέχεια, παίρνετε έναν σχετικά τοπικό «σπινθήρα» (όπως η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από μια συμμορία αλαζονικών δίποδων με στολή) για να ξεκινήσετε μια φωτιά που θα εξαπλωθεί αμέσως σε ολόκληρη τη χώρα, ειδικά αφού υπάρχουν τόσες πολλές άλλες ομάδες εκτός από τους Αφροαμερικανους που θέλουν να τροχοδρομήσουν (piggyback) την προσωπική τους ατζέντα πάνω σε αυτή του Black Lives Matter ή των Antifa (αναφέρομαι, φυσικά, στην πραγματική ουσία των αντιπάλων του Trump που δεν δέχτηκαν ποτέ την εκλογή του). Σημειώστε επίσης ότι οι Η.Π.Α. είναι μια χώρα που ακόμα και οι διαδηλώσεις οι εξεγέρσεις και οι διαμαρτυρίες υπόκεινται πλήρως στους κανόνες της αγοράς, λαϊκά δηλαδή, υπάρχουν εταιρείες που κάνουν αυτή τη δραστηριότητα. Έχουν αποδειχθεί μια σειρά τέτοιων δραστηριοτήτων στο παρελθόν, ειδικά κόντρα στον Τραμπ.
Συμπέρασμα 1: αυτή δεν είναι η αμερικανική έκδοση των Κίτρινων Γιλέκων! Κάποιοι μπορεί να μπουν στον πειρασμό να πουν ότι αυτό που βλέπουμε στις ΗΠΑ είναι μια αμερικανική εκδοχή των γαλλικών Κίτρινων Γιλέκων. Σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι. Πρώτον, τα Κίτρινα Γιλέκα είχαν ένα αρκετά σαφές πολιτικό πρόγραμμα. Οι διαδηλωτές των ΗΠΑ δεν το κάνουν. Στη συνέχεια, τα Κίτρινα Γιλέκα ήταν κυρίως ειρηνικοί και μεγάλο μέρος της βίας υποκινήθηκε από τις γαλλικές αστυνομικές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένης της χρήσης προβοκάτσιας). Ενώ υπάρχουν σίγουρα ειρηνικοί διαδηλωτές στις ΗΠΑ, ούτε το BLM ή οι AntiFa έχουν καταγγείλει πραγματικά τις λεηλασίες (και γιατί πρέπει, όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ και οι πολιτικοί δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν αυτό;). Τέλος, οι γαλλικές κυβερνητικές τάξεις και τα μέσα ενημέρωσης δεν έδειξαν το είδος της «κατανόησης» των ταραχών που έλαβαν χώρα, παρόλο που ο Μακρόν φωτογραφιζόταν σε μια προσπάθεια να φανεί «cool» (που απέτυχε).
Συμπέρασμα 2: δεν πρόκειται για επανάσταση ή εμφύλιο πόλεμο. Κάποιοι φαντάζονται ίσως ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι είτε επανάσταση είτε εμφύλιος πόλεμος. Δυστυχώς για αυτούς δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο!
Για να πραγματοποιηθεί μια επανάσταση πρέπει να υπάρχει μια δύναμη ικανή να αλλάξει όχι τα άτομα στην εξουσία, αλλά να αλλάξει ριζικά το καθεστώς, την πολιτεία, τον εαυτό του και να το αντικαταστήσει με ένα άλλο. Το να δηλώνει ότι η “Μαύρη ζωή έχει σημασία”, ή λεηλατώντας καταστήματα, ή ακόμη και η απαίτηση της απομάκρυνσης της αστυνομίας, δεν του δίνει τέτοιου είδους δυνατότητες, έστω και αν η βία και η καταστροφή είναι δομικά στοιχεία κάθε εξέγερσης. Χρειάζεται πολιτικό αίτημα, κάτι που αυτή τη στιγμή στην Αμερική απουσιάζει πλήρως.
Για να πραγματοποιηθεί εμφύλιος πόλεμος χρειάζονται τουλάχιστον δύο πλευρές, κάθε μία με σαφώς αναγνωρίσιμη πολιτική ατζέντα. Δεδομένου ότι η πραγματική δύναμη στις ΗΠΑ είναι κρυμμένη από την ευαισθητοποίηση του κοινού, δεν υπάρχει δυνατότητα εμφύλιου πολέμου τουλάχιστον πάνω στο δίπολο «λαός εναντίον ηγεμόνων». Ο εμφύλιος πόλεμος «Δεξιά / Συντηρητική εναντίον Αριστεράς / Φιλελεύθερος» δεν είναι επίσης δυνατός, γιατί τόσο η Δεξιά των ΗΠΑ όσο και η Αριστερά των ΗΠΑ ελέγχονται στην πραγματικότητα από ένα βαθύ κράτος που δεν είναι ούτε φιλελεύθερο ούτε συντηρητικό. Τέλος, δεν είναι εφικτή η «επαναφορά» της αντιπαράθεσης μεταξύ Βορρά και Νότου, διότι οι σύγχρονες ΗΠΑ δεν έχουν πλέον χωριστεί κατά μήκος των γραμμών Βορρά / Νότου. Όσον αφορά τη γεωγραφία, υπάρχει κάπως μια διαίρεση «Μεγάλες πόλεις εναντίον αγροτικών ΗΠΑ», αλλά συμβαίνει τόσο στο βορρά όσο και στο νότο της χώρας. Αντίθετα, αυτό που παρατηρούμε είναι μια κοινωνική διάσπαση των ΗΠΑ σε «ζώνες», μερικές από τις οποίες τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από άλλες (μεγάλες πόλεις με ισχυρό Μαύρο πληθυσμό είναι σε χειρότερη κατάσταση, κυρίως οι λευκές μικρές πόλεις είναι σε καλύτερη μοίρα). Σε ορισμένες από αυτές τις ζώνες, θα δούμε περισσότερες αυτού του είδους τις πράξεις αυτοπροστασίας* (video). Αυτού του είδους οι αντιπαραθέσεις, ακόμη και αν δεν είναι βίαιες, αποτελούν μια ακόμη εικόνα του ότι το κράτος είναι απλώς ανίκανο να αναλάβει την ευθύνη και να προστατεύσει τους ανθρώπους.
Συμπέρασμα 3: πρόκειται για εξέγερση που έχει ξεκινήσει τη συστηματική κατάρρευση της αμερικανικής κοινωνίας.
Αποκαλώ αυτό που συμβαίνει σήμερα μια εξέγερση, μια βίαιη εξέγερση ή εξέγερση ενάντια στις αρχές. Όταν καίγετε ένα αστυνομικό τμήμα δεν «διαμαρτύρεται» κανείς για τις ενέργειες μερικών αστυνομικών, όχι, αυτό που κάνει είναι να αποβάλλει τους μπάτσους από τη γειτονιά. Και δεδομένου ότι σε μια πολιτισμένη κοινωνία το κράτος έχει το μονοπώλιο για τη (νόμιμη) χρήση βίας, ουσιαστικά απορρίπτει την εξουσία και τη νομιμότητα του κράτους που ασκεί την αστυνομική δράση. Αυτή η εξέγερση είναι απίθανο να απομακρύνει τον Τραμπ από το αξίωμα του προέδρου (ως εκ τούτου λοιπόν δεν είναι πραξικόπημα ή επανάσταση), αλλά η αντι-Τραμπ φατρία των κυβερνώντων ελίτ έχει πλέον υιοθετήσει σαφώς τη στρατηγική «το χειρότερο είναι καλύτερο» απλώς επειδή συνειδητοποιούν ότι αυτές οι ταραχές είναι πιθανώς η τελευταία τους ευκαιρία να κατηγορήσουν για όλα τον Τραμπ (και τη Ρωσία, γιατί όχι;!) και ίσως,…. ίσως,…. να τον νικήσουν τον Νοέμβριο.
Οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις, ανεξάρτητα από το πόσο βίαιες είναι, σπάνια καταφέρνουν να επιτύχουν απτά πολιτικά αποτελέσματα καθώς ενεργούν «ενάντια σε κάτι» και όχι «για κάτι». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι πραγματικές (πίσω από το παρασκήνιο) άρχουσες τάξεις προσπαθούν να κατευθύνουν αυτήν την εξέγερση που προκαλείται, προς το πολιτικό τους όφελος. Μέχρι στιγμής, θα λέγαμε ότι ούτε οι Δημοκρατικοί ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι πέτυχαν σε αυτό. Αλλά υπάρχει πολύ μακρύ και δυνητικά εξαιρετικά επικίνδυνο καλοκαίρι μπροστά και αυτό μπορεί να αλλάξει.
Ανεξάρτητα από το αν οποιαδήποτε ομάδα θα επιτύχει να ελέγξει τις ταραχές, αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μια συστημική κατάρρευση της αμερικανικής κοινωνίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα εξαφανιστούν, καθόλου. Αλλά όπως και η Σοβιετική Ένωση χρειάστηκε μια δεκαετία ή περισσότερο για να καταρρεύσει πλήρως (περίπου 1983-1993), θα χρειαστούν πολλά χρόνια για τις ΗΠΑ για να καταρρεύσει πλήρως. Και ακριβώς όπως μια Νέα Ρωσία άρχισε τελικά να παίρνει μορφή το 1999, θα υπάρξουν νέες ΗΠΑ από την τρέχουσα κατάρρευση. Οι συνολικές και τελικές καταρρεύσεις είναι πολύ σπάνιες, κυρίως απλώς ξεκινούν μια μακρά και δυνητικά πολύ επικίνδυνη διαδικασία μετασχηματισμού, το αποτέλεσμα της οποίας είναι σχεδόν αδύνατο να προβλεφθεί.
