Ντιέγκο Μαραντόνα: H φτώχεια, η μπάλα, ο θρύλος!
Πάντοτε θα βρίσκονται τεχνικά ‘’καλύτεροι’’, σε όλα τα πεδία πόσο μάλλον σε αυτό του ποδοσφαίρου. Πόσοι όμως καταφέρνουν να αγγίξουν τις καρδιές των ανθρώπων, απλά για αυτό που είναι;
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα Φράνκο, έχει χαραχθεί στην ιστορία ως <<Ντιεγκίτο>> ακριβώς γιατί ποτέ δεν αυτοπαρουσιάστηκε ως κάτι άλλο. Αντίθετα, αγαπήθηκε από την Αργεντινή μέχρι την Νάπολη και από κει ως τα πέρατα του κόσμου, γιατί δεν έκρυψε ποτέ, το αιώνιο αλητάκι που ήταν είναι και θα είναι. Ένα παιδί του δρόμου και του τσαμπουκά και του πάθους και του θάρρους: μέσα και έξω απ’ το παιχνίδι.
Πολλοί ξεκινούν με όραμα το να κατακτήσουν τον κόσμο – ο Μαραντόνα όμως το μόνο που ήθελε ήταν να ζει τη στιγμή, αυτός και η μπάλα. Η παραγκούπολη του Μπουένος Άιρες που τον γέννησε δεν είχε παρά να του προσφέρει φτώχεια, εργατιά , κακουχίες μα και όνειρα. Γι’αυτό ο μικρός Ντιέγκο βρίσκει τρόπο να δει την ομορφιά στη ζωή: τριών χρονών και από τη χαρά του κοιμάται αγκαλιά με την πρώτη του δερμάτινη μπάλα! Δεν προλαβαίνει να ενηλικιωθεί και μετράει το 100ο του γκολ. Χωρίς να μπορεί να φανταστεί τι έρχεται, κυνηγάει την ευρωπαική τύχη και το 1982 η ζωή του ανατρέπεται.
8.000.000 δολάρια μεσολαβούν για την αλλαγή απο ‘’Αρχεντίνος Τζούνιορς’’ σε… Μπαρτσελόνα !
Αφού συνειδητοποιεί την ίδια του τη ποδοσφαιρική μεγαλοφυία, ο Ντιέγκο αποφασίζει να πάρει ευθύνες. Ο αγώνας Αργεντινή – Αγγλία συμβόλιζε πολλά, με τον πόλεμο των Φώκλαντ να έχει βρει την Αργεντινή χαμένη. Κι’έτσι ο Ντιέγκο κουβαλά την περηφάνια της πατριδας του με ένα .. θεικό γκολ, που ο σχολιαστής περιγράφει συγκινημένο : <<Μαραντόνα έχει την μπάλα. Η ιδιοφυΐα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. ΓΚΟΟΟΟΟΛ! ΓΚΟΟΟΟΟΛ! Θέλω να κλάψω! Θεέ μου, να ζήσει το ποδόσφαιρο, τί γκολ! Αυτό με κάνει να κλάψω! Συγχωρέστε με. Ο Μαραντόνα σκοράρει το καλύτερο γκολ όλων των εποχών. Από ποιον πλανήτη ήρθες;». Το ξέσπασμά του, αντιπροσωπεύει ολόκληρη την Αργεντινή..
Επόμενο βήμα – ορόσημο, η ανύψωση που πρόσφερε στην μέχρι τότε ταλαιπωρημένη Νάπολι. Η μετριότατη ομάδα ρίσκαρε τα πάντα, δανειζόμενη από τράπεζες για να πάρει τον Ντιεγκίτο όμως ποτέ δεν το μετάνοιωσε.. «Δεν έχουμε δήμαρχο, στέγαση, σχολεία, δουλειά, λεωφορεία, αποχέτευση, χρήματα ή ιδέες, αλλά έχουμε Μαραντόνα» έγραφε ο Τύπος και μιλούσε εκ μέρους όλης της πάμφτωχης, εξαθλιωμένης Νάπολι που στο πρόσωπο του βρήκε την ελπίδα.
Όπου όμως υπάρχει φτώχεια υπάρχει και εκμετάλλευση και στην Νάπολι αυτό ισοδυναμεί με την Καμόρα.. Η οποία στρίμωξε τον Ντιέγκο και τον χειρίστηκε με αφορμή τον εθισμό του στην κοκκαινη. Ο 20χρονος εθισμός αυτός τον έβαλε να ρισκάρει τη ζωή του αμέτρητες φορές.
«Όταν ήμουν στα χειρότερά μου, έπαιρνα κοκαΐνη με ουίσκι για τρεις σερί μέρες, κοιμόμουν μία, μετά έπαιρνα πάλι κοκαΐνη και την Κυριακή έπαιζα».
Ακόμα και έτσι, ο Ντιεγκίτο δεν ξέχασε αυτό που τον άγγιζε περισσότερο απ’οτιδήποτε: Tους ανθρώπους! Ήρθε ακόμα σε σύγκρουση με τον Πάπα, λέγοντας :
<<Ήμουν στο Βατικανό και είδα τις χρυσές οροφές και ύστερα άκουσα ότι η εκκλησία ανησυχεί για την ευημερία των άπορων παιδιών. Πούλα τις οροφές σου φίλε. Κάνε κάτι>>.
Γιατί στο τέλος αυτό ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Ένας μεσολαβητής των ανθρώπων. Προς την ελπίδα, την διαμαρτυρία, την νίκη, τον Θεό τον ίδιο!
Πηγή: athensfinest.gr
