Τι είπαν στο πρώτο τους τετ α τετ Σακελλαροπούλου – Ιερώνυμος

Την πρώτη τους τετ α τετ συνάντηση είχαν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στο Προεδρικό Μέγαρο. Μπροστά στις κάμερες είχαν τον παρακάτω διάλογο.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Χαίρομαι πολύ που έχουμε την ευκαιρία τώρα που το επιτρέπουν οι συνθήκες να συναντηθούμε, Μακαριώτατε, και να συνομιλήσουμε από κοντά. Να ακούσω τις απόψεις σας για τα θέματα που απασχολούν την Εκκλησία και την Πατρίδα μας συνολικά. Περάσαμε μια πρωτοφανή κρίση που δημιούργησε προβλήματα, μας ανάγκασε να αλλάξουμε δραματικά τις συνήθειές μας, την καθημερινότητά μας και απείλησε να διαταράξει και τις σχέσεις της Εκκλησίας με το ποίμνιό της ως ένα σημείο. Χάρις όμως στο κύρος και την υπευθυνότητα που σας διακρίνει αντιμετωπίστηκαν αυτές οι δυσκολίες και συμβάλατε και εσείς στο μέτρο των δυνάμεών σας να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της πανδημίας με τον καλύτερο για τον τόπο μας τρόπο. Άλλωστε η Εκκλησία πάντα έρχεται αρωγός της Πολιτείας, έχει γίνει και στο παρελθόν και γίνεται και τώρα, οσάκις η χώρα και οι πολίτες της το χρειάστηκαν. Και στο μεταναστευτικό-προσφυγικό και στην οικονομική κρίση, προσπαθείτε πάντα να συμπαρασταθείτε στους κατατρεγμένους και σε όσους έχουν ανάγκη. Και εύχομαι ειλικρινά και εσείς προσωπικά, αλλά και η Εκκλησία στο σύνολό της να συνεχίσετε να μεταφέρετε αυτά τα μηνύματα αγάπης και αλληλεγγύης στους συνανθρώπους μας γιατί νομίζω ότι και στην περίοδο που θα διανύσουμε αμέσως μετά τα έχουμε απόλυτη ανάγκη.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ: Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η περίοδος δημιούργησε ένα τραύμα και ένα τραύμα χρειάζεται να περάσει καιρός να το συνειδητοποιήσουμε, αλλά και να λάβουμε τα μέτρα τα οποία απαιτούνται. Η Εκκλησία πραγματικά έκανε ένα πάρα πολύ μεγάλο αγώνα και στο σύνολό της στάθηκε πλάι στις αποφάσεις που πήρε η Πολιτεία και κυρίως σεβάστηκε τις υποδείξεις των ειδικών ανθρώπων και βλέποντας όλες αυτές τις προσπάθειες που έγιναν από πολλές πλευρές δεν θα μπορούσε παρά να πειθαρχήσει, μολονότι ήταν και δύσκολοι οι καιροί από πλευράς θρησκευτικής, λειτουργιών κλπ. Πονέσαμε πολύ και υποφέραμε. Και ξέρετε για εμάς, τους λειτουργούς, το να λειτουργεί κανείς με τις πόρτες κλειστές ή να αναγκάζεται να πει δυο λόγια προς τον λαό σε άδειες καρέκλες, είναι σκληρό πράγμα. Όμως και για τους κανόνες της Εκκλησίας και για τους νόμους του κράτους, υπέρτατος νόμος είναι ο άνθρωπος. Και τον άνθρωπο πρέπει να τον σεβαστούμε, πρέπει να τον υπηρετούμε. Και για την Εκκλησία ο άνθρωπος είναι ο σκοπός. Αν δεν υπάρχει ο άνθρωπος, δεν νομίζω ότι υπάρχει και η Εκκλησία. Έτσι κάναμε αυτό που μπορούσαμε με δυσκολίες, με μικρές αντιδράσεις, γιατί στο σύνολο η Εκκλησία προχώρησε. Και βλέποντας τριγύρω, την ατμόσφαιρα, βλέπω ότι πιο πειθαρχημένη είναι ακόμα η Εκκλησία. Γι’ αυτό κάνουμε ότι μπορούμε για να βοηθήσουμε, διότι δεν ξεχωρίζουμε την φροντίδα, πώς θα βοηθήσουμε τους ανθρώπους περισσότερο. Και για να το γενικεύσουμε, δεν μπορούμε εμείς, και να θέλουμε, ούτε τον χρόνο να κοιτάξουμε, ούτε την πίστη, ούτε και τις ιδιαιτερότητες. Γι’ αυτό αυτός ο αγώνας είναι σκληρός και χρειάζεται, όπως λέμε πολλές φορές στους Δήμους και τις Κοινότητες που πηγαίνουμε, ότι είμαστε καταδικασμένοι να συνεργαστούμε με τις ιδιαιτερότητές μας, με τις δυσκολίες μας, αλλά και με τα ταλέντα που έχει κάθε χώρος. Και πιστεύουμε και με την δική σας καθοδήγηση, την έμπνευση, την απλότητά σας, να μας βοηθήσετε προς αυτή την κατεύθυνση. Έχουμε μεγάλη ανάγκη από την συμπαράσταση της Πολιτείας, συμπαράσταση στα προβλήματα τα οποία κάθε μέρα παρουσιάζονται, αλλά δεν πρέπει να είμαστε ούτε άπληστοι ούτε ανήσυχοι ούτε χωρίς ελπίδα.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι πολύ σημαντικό αυτό που λέτε, Μακαριώτατε, η αγάπη για τον άνθρωπο, αδιακρίτως χρώματος, πίστης, θρησκεύματος, να στέκεται κοντά και η Εκκλησία, αλλά και όλοι ο ένας κοντά στον άλλον. Η κοινωνία μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει πραγματικά. Όταν έχει αυτήν την ηρεμία όταν επικρατεί η ειρηνική συνύπαρξη , για να πάμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Μακάρι.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ: Πιστεύω να συνειδητοποιήσουμε όλοι και οι μεγαλύτερες χώρες από μας -ακόμα και εκείνες που έχουν περισσότερες δυνατότητες- ότι και αυτός ο χώρος έχει ένα όριο αντοχής προς όλες τις κατευθύνσεις, στους πληθυσμούς, στα τρόφιμα, στην υγεία… πρέπει να το σεβαστούμε όλοι μας.