Β. Πολίτης: Κρουαζιέρα και Covid-19

Η θάλασσα είναι η ιστορία μας, είναι η επιβίωση μας σαν λαός εδώ και 4.000 χρόνια, είναι ο πλούτος που ερχόταν σε αυτή την γη από όλο τον κόσμο, είναι ο πολιτισμός μας που είχε πάντα ανοιχτούς ορίζοντες και ήταν «φιλόξενος» σε ιδέες και γνώσεις άλλων λαών.
Μπορεί η Ελλάδα σήμερα να μην διαθέτει κάποιον ηγέτη όπως ήταν ο Περικλής και ο Θεμιστοκλής που είχαν οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα «χρυσό αιώνα», αλλά είναι σίγουρο ότι μια ναυτική χώρα όπως η δική μας, πρέπει να έχει ναυτιλιακή πολιτική και να έχει σε θέσεις κλειδιά που παίρνουν αποφάσεις ανθρώπους όχι απλούς διαχειριστές εξουσίας αλλά ανθρώπους που έχουν όραμα και στρατηγική σκέψη. Ενώ η χώρα μας αντέδρασε γρήγορα και αποτελεσματικά στην πανδημία και αποτέλεσε παγκόσμιο παράδειγμα υγειονομικής αντιμετώπισης κάνοντας την Ελλάδα ένα πόλο ασφαλούς τουριστικής προσέλευσης υπήρξαν όμως και περιπτώσεις κακού χειρισμού και γραφειοκρατικής δυσκαμψίας.
Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα γράψει για τα προβλήματα που έχει το επαγγελματικό γιώτινγκ στην Ελλάδα καθώς και για τις δυσχέρειες εισόδου στην χώρα νεότευκτων επαγγελματικών σκαφών από ναυπηγεία της Γαλλίας και της Ιταλίας λόγω COVID 19. Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα άλλο θέμα, μια ίσως ευκαιρία που δημιούργησε η κρίση του COVID 19 και η οποία δυστυχώς δεν έτυχε της κατάλληλης εκμετάλλευσης από τους αρμόδιους.
Όταν σταμάτησε η κρουαζιέρα λόγω της πανδημίας και βρέθηκαν δεκάδες κρουαζιερόπλοια με ξένη σημαία μεσοπέλαγα με χιλιάδες επιβάτες αποκλεισμένους πάνω στα πλοία, δημιουργήθηκε ένα τεράστιο πρόβλημα με τον ελλιμενισμό και τον ανεφοδιασμό αυτών. Το γεγονός ότι τα κρουαζιερόπλοια δεν τα δεχόντουσαν οι περισσότερες χώρες είχε σαν αποτέλεσμα αυτά να παραμένουν εν πλω για πολύ μεγάλο διάστημα δημιουργώντας τεράστια προβλήματα και έξοδα στις πλοιοκτήτριες εταιρείες έτσι ώστε σήμερα πολλές από αυτές να είναι σε κατάσταση χρεοκοπίας. Κάποιες χώρες στις οποίες εδρεύουν οι μεγαλύτερες εταιρείες κρουαζιέρας και αποκομίζουν οφέλη πολλών δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο από τον κύκλο εργασιών που δημιουργεί η  κρουαζιέρα, έδιωχναν στη κυριολεξία τα πλοία ζητώντας τους να βρουν καταφύγιο στα κράτη της σημαίας τους (πχ Μπαχάμες, Λιβερία, Μάλτα κλπ) τα οποία φυσικά και αδυνατούσαν να τους προσφέρουν οποιαδήποτε βοήθεια λόγω μη υπάρξεως κατάλληλων υποδομών και εφοδιαστικής υποστήριξης. Σε εκείνο λοιπόν το χρονικό διάστημα, η Ελλάδα θα μπορούσε να αποδείξει ότι είναι μια χώρα με ναυτική αντίληψη και αλληλεγγύη και να προσφέρει σε αυτά τα πλοία ασφαλές υγειονομικό καταφύγιο, (αγκυροβόλια έξω από μεγάλα λιμάνια και επικοινωνία/εφοδιαστική υποστήριξη με λάντζες), δίνοντας τους διέξοδο στο πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπισε ποτέ ο κλάδος της κρουαζιέρας, το οποίο φυσικά θα προσπαθούσε να εξαργυρώσει αργότερα διεκδικώντας από την εγκατάσταση των εταιρειών σε ελληνικό έδαφος μέχρι και την ύψωση της Ελληνικής Σημαίας σε πολλά από αυτά τα πλοία. Δυστυχώς όμως το γραφειοκρατικό τέρας της δημόσιας διοίκησης για άλλη μια φορά έδειξε ότι αδυνατεί να βρει γρήγορες και αποτελεσματικές λύσεις και απλά ακολούθησε την τακτική άλλων Ευρωπαϊκών χωρών απαγορεύοντας την είσοδο /παραμονή εντός των Ελληνικών χωρικών υδάτων οποιουδήποτε κρουαζιερόπλοιου. Η Ελλάδα έτσι έχασε ίσως άλλη μία ευκαιρία να δείξει ότι έχει δική της ναυτιλιακή ατζέντα και χαράσσει πολιτική που προηγείται και δεν έπεται αποφάσεων άλλων χωρών.

Β. Πολίτης

Υποναύαρχος ε.α

στρατηγικός αναλυτής