Σεμίνα Διγενή (στο mousikogramma) : “Εκτελώ” επί τόπου αυτά που ονειρεύομαι και θέλω.

Γράφει η Μίνα Μαύρου

Πάντα η Σεμίνα Διγενή μού έδινε την εντύπωση ότι δημιουργεί με αίσθημα του κατεπείγοντος, χωρίς να ζει τα επιμέρους! Θες, παρακολουθώντας την μέσα από τις τόσο καλοδουλεμένες της εκπομπές… θες, διαβάζοντας τα κείμενά της στις εφημερίδες… θες, ακούγοντάς την στο ραδιόφωνο;

Ώσπου… προσγειώθηκε, μόλις πριν από ένα χρόνο, το “Κίτρινο Υποβρύχιο” στα χέρια μου και κατάλαβα πόσο λάθος ήμουν… η Διγενή δε ζει απλώς, αφουγκράζεται και οσφραίνεται τη ζωή της, με ειλικρίνεια, χιούμορ και βαθειά ευγνωμοσύνη… ω, ναι!

Σήμερα, εν καιρώ ακόμα καραντίνας, μάς συστήνει τους “Απείθαρχους”, το δεύτερο βιβλίο της, -λίγο πριν ολοκληρώσει το τρίτο- ήταν να μην αρχίσει…, μιλά για τη σκοτεινιά του αύριο που είναι προ των πυλών, για την αρετή της δημιουργικής προσαρμοστικότητας μέσα σε αυτή την αλλόκοτη κατάσταση και, αφού μας αφιερώνει το τυχερό της τραγούδι, μάς αποκαλύπτει την ύψιστη ανθρώπινη επιθυμία της…

Κ. Διγενή, αυτές οι μέρες της παραμονής στο σπίτι στάθηκαν αφορμή για κάτι καινούργιο;

Για πολλά καινούργια. Γράφω ήδη το τρίτο βιβλίο μου! Περπατάω πολύ και εξερευνώ τη γειτονιά μου, που σχεδόν δεν ήξερα. Διάβασα όλα τα βιβλία, που μ’ ενδιέφεραν άμεσα, είδα ταινίες που ήθελα και τακτοποίησα τον κυκεώνα των υπαρχόντων μου σε βιβλιοθήκες, αρχεία και ντουλάπες.

Αν η Σεμίνα Διγενή αυτό το χρονικό διάστημα έκανε τηλεοπτική εκπομπή, πώς θα την προσάρμοζε στα νέα δεδομένα;

Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι αυτό το σκηνικό! Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη μου, ο εαυτός μου μέσα σ’ ένα τηλεοπτικό στούντιο. Μη με βάζετε σ’ αυτήν τη δοκιμασία.

Το αεικίνητο «Κίτρινο Υποβρύχιο», που έγινε ταχύτατα best seller, τι ιστορίες έχει σήμερα να μας πει, εν μέσω COVID-19;

Νομίζω ότι θα είναι μια καλή παρέα και αυτήν την περίοδο, γι’ αυτό και αξίζει τον κόπο ένα ταξίδι μαζί του.

Μου στέλνουν πολλά ζεστά μηνύματα αναγνώστες που ανακάλυψαν τώρα το “Υποβρύχιο” των Εκδόσεων Πατάκη, που με κάνουν πολύ χαρούμενη. Θα μπορούσα να προσθέσω εδώ μια παράγραφο, από ένα συγκινητικό κείμενο που έγραψε ο αγαπημένος μου Γιώργος Σκαμπαρδώνης για το βιβλίο:

“Το «Κίτρινο Υποβρύχιο» της Σεμίνας είναι ένα πολλαπλό ταξίδι στην πραγματικότητα, δια μέσου του χρόνου, είναι ένα εσωτερικό ταξίδι μνήμης είναι μία οικογενειακή διαδρομή και είναι και μία φανταστική περιήγηση με την έννοια ότι επινοεί πράγματα τα οποία δεν έχει ζήσει και τα καταγράφει, σαν να ήταν όντως υπαρκτά. Το βιβλίο της είναι ένα πρόσχημα, μια “κάψουλα”, για να μπορεί η συγγραφέας να πηγαίνει όπου θέλει μες στον χρόνο, μες στον τόπο. Να συναντάει όποιους θέλει. Κάτι σαν το ταξίδι του Οδυσσέα, που είναι ένα προϊόν αρχέτυπο του ταξιδιού του Έλληνα”.

Πληροφορούμαι ότι «Οι Απείθαρχοι», παρότι βγήκαν μέσα στη δίνη του κορονοϊού, έχουν εντυπωσιάσει αναγνώστες και κριτικούς. Να τους συστήσουμε και από εδώ;

Το λατρεύω αυτό το βιβλίο, που ήδη πάει πολύ καλά, αν και προς το παρόν διατίθεται online ή με τηλεφωνική παραγγελία από τις Εκδόσεις Κάκτος.

Πρόκειται για 100 μοναδικά πλάσματα που είναι έγκλειστα σ’ έναν κόκκινο ουρανοξύστη. Ανάμεσά τους ο Μπόουι, η Μανιάνι, ο Ταρκόφσκι, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ο Κερτ Κομπέιν, ο Λένιν, η Σάρα Κέιν, ο Θανάσης Βέγγος, η Μονρόε, ο Βάρναλης, ο Προυστ, η Κοτοπούλη, ο Μπαρτ, ο Αϊνστάιν, η Έιμι Γουαινχάουζ, ο Σαραμάγκου, η Γώγου, ο Χεμινγουέι, ο Φρόιντ, ο Καρυωτάκης, η Βιρτζίνια Γουλφ κ.ά. Όταν το έγραφα, είχα βαθειά πεποίθηση πως αν …τους έφερνα σε επαφή, θα είχαν πολλά να πουν και να μάθουν ο ένας απ’ τον άλλον. Βυθιζόμουν στο κείμενο κι ένιωθα καθημερινά να μου φανερώνονται ανατριχιαστικά βαθειές σχέσεις μεταξύ τους.

Πώς πειθαρχούν μέσα στη νέα αυτή τάξη πραγμάτων;

Είπα εγώ πως πειθαρχούν; (Γέλια). Εγώ απλώς τους τοποθέτησα σ’ έναν χώρο, που θα τους άρεσε και τους βοήθησα να ”ξαναζήσουν” λίγο ακόμη, επανεκκινήσεις αγαπημένων ή ημιτελών στιγμών μιας ζωής. Κάποιοι υποψιαζόμουν πως θα γίνουν φίλοι, κάποιοι εραστές, κάποιοι θα παρέμεναν εχθροί στην αιωνιότητα, κάποιοι θα γίνονταν οικογένεια, κάποιοι θα έκαναν συνέχεια πάρτι και κάποιοι δε θα σταματούσαν να αυτοκτονούν.

Συμφωνείτε με αυτούς που μιλούν για την ανατολή μιας νέας εποχής;

Νέα εποχή θα είναι σίγουρα, μόνο που θα είναι -πολύ φοβάμαι- εποχή μιας νέας βαρβαρότητας. Κι όταν θα βγούμε από το σπίτι μας, θα πρέπει να αγωνιστούμε σκληρά, για να ξανακερδίσουμε τη ζωή και το μέλλον μας. Η πανδημία είναι καταλύτης πάνω σε σοβαρά προβλήματα που προϋπήρχαν. Η δική μας οικονομία θα υποφέρει περισσότερο, αφού εξαρτάται από τουρισμό, ναυτιλία, μεταφορές. Στο νέο κύμα φτώχειας και ανεργίας, που αναμένουμε, καλό θα είναι να είμαστε προετοιμασμένοι. Δεν επιστρέφουμε σε κάποιο ειδυλλιακό τοπίο, στη γνωστή καπιταλιστική κανονικότητα θα επιστρέψουμε.

Πιστεύετε ότι τα μέτρα εγκλεισμού και αυτός ο δίμηνος περιορισμός της ελευθερίας μας, θα μπορούσαν ίσως και να μας εθίσουν σε μεθόδους αυταρχισμού;

Αυτό θα βόλευε πολύ κάποιους. Αλλά φαντάζομαι πως αυτοί οι κάποιοι διεπίστωσαν ήδη – και στην περίοδο της σκληρής καραντίνας- ότι κάποιοι άλλοι δεν αναστείλαμε τη δράση μας, αλλά την προσαρμόσαμε στις ειδικές συνθήκες.

Θυμίζω ότι οργανώθηκαν, με όλα τα απαραίτητα μέτρα, δύο πανελλαδικές δράσεις, σε νοσοκομεία και σε σούπερ μάρκετ, έγιναν αγώνες, για να ακυρωθούν απολύσεις. Προσωπικά συμμετείχα στη συλλογή πάνω από 1000 υπογραφών ανθρώπων του πολιτισμού, και πάνω από 700 υπογραφών πανεπιστημιακών, που ένωσαν τη φωνή τους με τους υγειονομικούς στα νοσοκομεία, με τους εργαζομένους γενικώς.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που ΔΕΝ θα κάνετε, με το που θα αρθούν τα περιοριστικά μέτρα;

Δεν θα κοιμάμαι ξημερώματα, δεν θα ξυπνάω τόσο αργά και δεν θα τρέχω τόσο πολύ στον διάδρομο μέσα στο σπίτι. Θα επιστρέψω επιτέλους στο γυμναστήριο.

Ποιο τραγούδι αφιερώνετε στους αναγνώστες μας;

Το πιο αγαπημένο μου: “Το τυχερό αστέρι” του Κωνσταντίνου Βήτα. Σημαίνει πολλά για εμένα αυτό το τραγούδι, από το 2001 και μετά και πιστεύω πως φέρνει τύχη σ’ αυτόν που το ακούει και ταξιδεύει μαζί του.

Για το τέλος, να κλείσουμε πονηρά το μάτι στο αύριο, να ανάψουμε ένα τελευταίο τσιγάρο, για να τελειώσουμε τον καφέ μας ή να πάρουμε χαρτί και μολύβι και να προγραμματίσουμε με πείσμα τα επόμενα πλάνα μας;

Πρώτον δεν κλείνω -εδώ και χρόνια- πονηρά το μάτι σε κανέναν. Ιδιαιτέρως στο αύριο.

Δεύτερον δεν καπνίζω.

Τρίτον, δε προγραμματίζω επί χάρτου .. “Εκτελώ” επί τόπου αυτά που ονειρεύομαι και θέλω. Κι αυτό που θέλω τώρα, πιο πολύ από ποτέ, είναι να δω από κοντά και να αγκαλιάσω τα παιδιά μου. Ονειρεύομαι δηλαδή, το πιο απλό και το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου!