Ξέφρενοι πανηγυρισμοί στο Παρίσι για τον θρίαμβο στο Παγκόσμιο Κύπελλο

Στους δρόμους βγήκαν το βράδυ εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλοι, πανηγυρίζοντας ξέφρενα τη νίκη της εθνικής τους ομάδας και την κατάκτηση του πολύτιμου τροπαίου του ΠαγκοσμίουΚυπέλλου 2018.

Στο Παρίσι το επίκεντρο των πανηγυρισμών ήταν τα Ηλύσια Πεδία και ο πύργος του Άιφελ αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις οι Γάλλοι επιδόθηκαν σε ένα ξέσπασμα χαράς μετά το σφύριγμα της λήξης του τελικού απέναντι στην Κροατία, την οποία η Γαλλία νίκησε με 4-2.

«Νικήσαμε, νικήσαμε!» φώναζε το πλήθος στην περιοχή των φαν του Παρισιού. «Είναι θαυμάσιο, θαυμάσιο!» αναφωνεί συγκινημένη η 58χρονη Μαρτίν, που έχει έρθει μαζί με την κόρη της και 90.000 άλλους οπαδούς που «πνίγονται» μες τις σημαίες και τα καπνογόνα.

Λίγα λεπτά αργότερα, τα Ηλύσια Πεδία ήταν κατάμεστα από κόσμο που κατέβηκε στους δρόμους για να γιορτάσει όλη νύχτα το δεύτερο παγκόσμιο κύπελλο της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Το 1998, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν τον «πρόεδρο» Ζιντάν και την ομάδα του στην «πιο όμορφη λεωφόρο του κόσμου».

Περισσότεροι από 4.000 αστυνομικοί και χωροφύλακες είχαν κινητοποιηθεί στο Παρίσι ενώ η Γαλλία εξακολουθεί να ζει υπό την τρομοκρατική απειλή και στη σκιά του βάρβαρου πολύνεκρου χτυπήματος του 2015, με 246 νεκρούς.

Στο Παρίσι, στο μπαρ Carillon, ένα από τα σημεία των επιθέσεων της 13ης Νοεμβρίου 2015, ο ο Μπενουά Μπαρντέ, ένας νεαρός σύμβουλος πληροφορικής «όχι ιδιαιτέρως φαν του ποδοσφαίρου», ήρθε για να γιορτάσει τον τίτλο με τους φίλους του και «να δείξω πως το Παρίσι δεν πεθαίνει ποτέ». «Το να είμαστε πρωταθλητές του κόσμου εδώ, είναι συμβολικό», έλεγε ενώ τα ποτήρια μπίρας πηγαινοέρχονταν συνεχώς.

Κι εκείνος επίσης είχε αποφασίσει να κατευθυνθεί προς τα Ηλύσια Πεδία. Το 1998 «οι γονείς μου με είχαν βάλει για ύπνο στις 23:00 για να πάνε να γιορτάσουν στα Ηλύσια Πεδία. Αυτή τη φορά είναι η σειρά μου!» λέει.

Πολλοί νέοι, όπως σημειώνει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, θέλουν με τη σειρά τους να ζήσουν το μεθύσι του 1998. «Είναι το πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής μου», έλεγε η Μιριάμ, 17 ετών, στη βάση του Πύργου του Άιφελ.

Στο Μποντί, στην περιοχή του Παρισιού, το τελευταίο γκολ, από τον «μικρό» της ομάδας Κιλιάν Μπαπέ, ακολούθησε μία έκρηξη χαράς. «Ο Κιλιάν σούταρε, ο Κιλιάν σκόραρε, ο Κιλιάν χρυσό μπαλόνι, το Μποντί πρωταθλητής, το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γαλλία!» φώναζαν οι νεαροί τραγουδώντας το “I will survive”, τον ύμνο της εθνικής ομάδας το 1998.

Το ενδιαφέρον του κόσμου ανέβαινε όλο και περισσότερο στη διάρκεια του κυπέλλου στη Ρωσία. Στην αρχή σκεπτικό, το κοινό άρχισε σταδιακά να κερδίζει ο ποδοσφαιρικός πυρετός για να εκραγεί οριστικά μετά τη νίκη επί του Βελγίου την Τρίτη στον ημιτελικό.

Είκοσι χρόνια μετά την εποποιία του 1998, οι 23 παίκτες της Εθνικής Γαλλίας που πήγαν στη Ρωσία (14 από τους οποίους κατάγονται από την αφρικανική ήπειρο) διεκδίκησαν με ασυνήθιστο τρόπο τη γαλλική ταυτότητά τους όπως ο Αντουάν Γκριεζμάν που είπε στον κόσμο να είναι «περήφανοι που είναι Γάλλοι».

«Είναι τρελό να βλέπεις όλον τον κόσμο να κατεβαίνει έτσι στους δρόμους. Δεν υπάρχουν πλέον προβλήματα, ρατσισμός, όλος ο κόσμος είναι μαζί. Μόνο με το ποδόσφαιρο το βλέπεις αυτό» σχολίασε ο Λουντοβίκ Γκενιάντ, ηλεκτρονικός, με μια φανέλα του Γκριεζμάν στην πλάτη.

Γιορτάζοντας τη νίκη σε ένα μπαρ στο κέντρο του Παρισιού, ο Τομά Μπαζί, 31 ετών, μιλά για «εμπιστοσύνη που ξαναβρήκαμε». «Είμαστε σε μία χώρα που αντιμετωπίζει πολλή οικονομική, κοινωνική πίεση. Έχουμε ανάγκη αυτό το παράθυρο ελπίδας».