Κύριε Πρόεδρε ….

Του Τάκη Σαράντη

Το κείμενο που έχετε μπροστά σας μου βγήκε πάνω στον υπολογιστή, ξεδιπλώνοντας σκόρπιες σκέψεις που τις κάνω με τη βοήθεια του Νο 6 στα sms, καθώς περπατώ μία ώρα την ημέρα για να κρατήσω την υγεία μου εκεί που με θέλουν.

Λέξεις, φράσεις, προτάσεις, προσπάθησα να μπουν σε μια σειρά και στο τέλος, αφού διάβασα αυτά που έχω γράψει, αναρωτήθηκα. «Σε ποιον απευθύνομαι άραγε;».

Το διάβασα, το ξαναδιάβασα και κατέληξα να το απευθύνω στους Προέδρους των κομμάτων. Στους Προέδρους όλων των Δημοκρατικών κομμάτων της χώρας μας, οι οποίοι έχουν την τύχη μας στα χέρια τους.

Ένα γνωστό ευφυολόγημα είναι το «πόσες ανηφόρες έχει η Αθήνα;». Η απάντηση είναι «όσες και οι κατηφόρες». Να πω την αλήθεια όμως, προτιμώ τις ανηφόρες, γιατί οι κατηφόρες μπορεί να σε οδηγήσουν στον γκρεμό.

Μπορεί να αγκομαχήσω, να ιδρώσω, να κουραστώ στην ανηφόρα, έχω όμως ένα στόχο που παλεύω, που προσπαθώ να τον πλησιάσω και να τον ακουμπήσω.

Η κατηφόρα όμως έχει συνήθως άσχημο τέλος – ακόμα και εάν έχεις καλά φρένα – για ότι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. «Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα και ο θεός ο ίδιος δεν με σταματά», λέει το τραγούδι.

Όταν έχεις πατήσει το γκάζι και ξαφνικά αποκτάς κεκτημένη ταχύτητα, θέλεις πολύ γερό αμάξωμα και πάρα πολύ καλά φρένα. Αν αυτά δεν υπάρχουν και αναπτύξεις μεγάλες ταχύτητες, τότε θα τρακάρεις και ίσως να …φας τα μούτρα σου.

Η αβεβαιότητα μέσα στην οποία ζούμε είναι μια μεγάλη απειλή. Μια απειλή που δημιουργείται καθημερινά κυρίως από όσους καθοδηγούν τα ΜΜΕ, έτσι ώστε το πόπολο να είναι του …χεριού τους.

Το αντίδοτο είναι οι λίγες, μεστές  και καθαρές κουβέντες, που θα σου προσφέρουν σιγουριά, ελπίδα, προσδοκίες και ΔΕΝ θα σε στείλουν τάχιστα στον ψυχολόγο. 

Δεν πρέπει όμως στην προσπάθεια να βγούμε από τον βάλτο που μας τραβά προς τα κάτω, να καταλήξουμε τελικά στην έρημο που είναι πνιγμένη στην σκόνη και δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε. Αν κάτι έχουμε ανάγκη είναι η λιακάδα και η ξαστεριά.

Για όλους μας, στην παρούσα φάση ένεκα κορονοϊού υπάρχει ένα τέλος το οποίο δεν μπορούμε να το διακρίνουμε. Ένα απρόβλεπτο τέλος που μας γεμίζει με άγχος και ανασφάλεια. Υπάρχουν όμως αυτοί  που με τη βοήθεια ειδικών πρέπει να αντιγράψουν την Φωτεινή Νικολούλη και να ρίξουν «φως στο τούνελ» ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους.

Αυτός είναι ο ρόλος τους. Αυτός είναι ο ρόλος των πολιτικών.

Κύριε Πρόεδρε,

Στην προμετωπίδα σας πρέπει να είναι η ηθική, η διαφάνεια, η σιγουριά , η συνεργασία, η λογική και η προστασία του κοινωνικού ιστού

Βάλτε στην άκρη τα προσωπικά σας θέλω, τις προσωπικές σας επιθυμίες, στόχους και βλέψεις, βάλτε στην άκρη τους λαϊκιστές και τα …γιουσουφάκια σας.

Δημιουργείστε και οδηγήστε ένα κανονικό αυτοκίνητο, το οποίο θα μας πάει στα σίγουρα, πάνω σε μια σταθερή πορεία, αρκεί να φτάνουμε, να ακουμπάμε και να κατακτούμε τους στόχους μας.

Όλοι οι Έλληνες έμαθαν νέους τρόπους για να υπάρχουν, άρχισαν να σκέφτονται με διαφορετικό τρόπο και εσείς κ. Πρόεδρε πρέπει ΗΔΗ να τους έχετε αντιληφθεί και να πορεύεστε κοιτώντας μπροστά.

Θέλοντας και μη κ. Πρόεδρε ο κόσμος έχει σκεφτεί, έχει φοβηθεί, έχει προχωρήσει σε νέες επιλογές, έχει ονειρευτεί, έχει κατανοήσει την ανάγκη μιας ηθικής ηγεσίας με πλεόνασμα οραμάτων.

Υ.Γ. Όταν ολοκλήρωσα το κείμενο και το ξαναδιάβασα, φωτογραφικά πέρασαν μπροστά μου ΟΛΟΙ, μα ΟΛΟΙ οι Πρόεδροι των Κοινοβουλευτικών κομμάτων.