Τα εγκώμια του Γ. Λούλη στον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ – FANTOMAS.GR
Ο Γιάννης Λούλης είναι από τους γνωστούς επικοινωνιολόγους και πολιτικούς αναλυτές στη χώρα. Απέκτησε κύρος και εμβέλεια, από την παρουσία του δίπλα στον Κώστα Καραμανλή και όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 υπήρξε εμπνευστής της στρατηγικής του μεσαίου χώρου και της ανάλογης ρητορικής από τον τότε νεαρό πρόεδρο της ΝΔ. Μία στρατηγική που επέτρεψε στην ανακατάληψη από τη ΝΔ του κέντρου, το οποίο είχε κερδίσει για χρόνια ο Κώστας Σημίτης και οδήγησε τον κ. Καραμανλή στην εκλογική νίκη του 2004.
Μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2019 και αφού στο μεταξύ, κατά τα χρόνια της μνημονιακής κρίσης, μία σειρά από καραμανλικά στελέχη διατηρούσαν επαφές με την ηγεσία της Κουμουνδούρου, ο κ. Λούλης έγινε εκ των τακτικών συνομιλητών του Αλέξη Τσίπρα, χωρίς πάντως ποτέ να υπάρξει επίσημη συνεργασία. Ο κ. Λούλης φέρεται να ήταν και δω ο εμπνευστής της κεντρώας στροφής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και να συνδράμει με συμβουλές επικοινωνιακής στρατηγικής στο εγχείρημα του μετασχηματισμού του κόμματος σε μία «μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη».
Ορισμένες ομιλίες του κ. Τσίπρα, που περιείχαν εμφανή κεντρώα ανοίγματα, αποδόθηκαν στην επιρροή του κ. Λούλη, με την ανάλογη πάντως γκρίνια στο εσωτερικό του κόμματος.
Η σχέση αυτή δεν προχώρησε ωστόσο, καθώς διαπιστώθηκε στην πράξη (τουλάχιστον από την πλευρά του κ. Λούλη) ότι υπάρχουν όρια σε αυτή την κεντρώα στροφή και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εγκαταλείψει την αριστερή ταυτότητά του (ή τα βαρίδια, όπως λένε άλλοι).
Τους τελευταίους λίγους μήνες ατόνησε πλήρως αυτή η γραμμή επικοινωνίας. Και τώρα ο Γιάννης Λούλης, όχι μόνο διαπιστώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αυτοχειριαστεί, ακυρώνοντας ουσιαστικά το κρίσιμο προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα, αλλά ότι η φθορά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και της ΝΔ, ενισχύει τον Νίκο Ανδρουλάκη – «new kid» τον χαρακτηρίζει – που έχει την ευκαιρία να σταματήσει το σύνηθες φαινόμενο της εναλλαγής των δύο κυρίαρχων κομμάτων στην εξουσία.
Ουδείς μπορεί να εκτιμήσει με σιγουριά ακόμα εάν η ανάλυση του Γιάννη Λούλη ανταποκρίνεται σε διαμορφωμένες πλέον τάσεις στην κοινή γνώμη κι αν επέρχεται αλλαγή ισορροπιών στο πολιτικό σκηνικό – κυρίως στο χώρο της κεντροαριστεράς- που μπορεί να αντέξει στην πίεση εκλογών, όπου επικρατεί η πόλωση και ενισχύεται δραματικά ο δικομματισμός. Είναι όμως σαφώς ένα ακόμα δείγμα αυτή η προσέγγιση από τον έμπειρο επικοινωνιολόγο και πολιτικό επιστήμονα, ότι πολλά πράγματα συζητώνται ξανά και δεν είναι δεδομένη «η κίνηση του εκκρεμούς», ανάμεσα στους δύο βασικούς παίκτες του πολιτικού σκηνικού, όπως τους ανέδειξε η κάλπη του 2019. Η εμφάνιση ισχυρού τρίτου πόλου, ίσως επιδράσει αυτή τη φορά καταλυτικά στην αναδιαμόρφωση των συσχετισμών, όπως τους γνωρίσαμε την τελευταία 10ετία.
Ιδού τι λέει ο κ. Λούλης για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Οι κραυγαλέες μετεκλογικές αδυναμίες του είναι το καλύτερο δώρο στη ΝΔ του Μητσοτάκη. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα καθώς οι πιο απαιτητικοί ψηφοφόροι του κόμματος κατανοούν τα στρατηγικά αδιέξοδα αλλά και τα επικοινωνιακά ατοπήματα…. Ο δρόμος των ανατροπών σε όλα τα επίπεδα για κάτι ουσιαστικά διαφορετικό από ό,τι αντιπροσώπευε και εξέφραζε ένα κατάκοπο κόμμα, ήταν η μόνη σωτηρία. Ψηφοφόροι που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ την δωδεκάτη ώρα στις εκλογές αλλά και εκείνοι που τον ψήφισαν με μισή καρδιά θα απομακρύνονταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε αναλλοίωτος. Ο συγκεκριμένος κύκλος του είχε κλείσει. Ένας άλλος κύκλος έπρεπε να ανοίξει, τροφοδοτώντας και μια αντίστοιχη νέα εικόνα της ηγεσίας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έμενε αναλλοίωτος κρίσιμοι ψηφοφόροι του, αλλά και εν δυνάμει ψηφοφόροι, θα πίστευαν πως το πολιτικό αυτό προϊόν ήταν αγιάτρευτο! Υπήρχε όμως και κάτι χειρότερο: Οι ψηφοφόροι, που είχαν κεντρική συναισθηματική πρόσδεση με τον Τσίπρα, να χάσουν την επαφή τους με τον ίδιο, που είχε προσωπικά κερδίσει δύο εκλογικές μάχες. Το να καταπιεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον Τσίπρα, έναν αρχικά ιδιαίτερα επικοινωνιακό και φωτεινό πολιτικό, ήταν ο απόλυτος αυτοχειριασμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όπερ και εγένετο».
Και η ανάλυση του κ. Λούλη για τον Νίκο Ανδρουλάκη: «Με δεδομένη την εικόνα των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, όπως άρχισε να διαμορφώνεται με τη φθορά τους, είναι απολύτως φυσικό κάποιοι ψηφοφόροι να αποτραβιούνται από τις βασικές επιλογές που προσφέρονται. Πριν από την εμφάνιση του «new kid Ανδρουλάκη», εκείνο που θα εκδηλωνόταν θα ήταν μια γνώριμη σε όλους μας επανάληψη ως φαινόμενο. Το «κανείς από τους δύο» σκαρφάλωνε όταν «οι δύο» ήταν πάντα οι συνήθεις διεκδικητές. Τούτη ακριβώς η τάση είναι λοιπόν το μεγάλο δώρο στον Ανδρουλάκη. Η επιλογή Ανδρουλάκη, που καταγράφουν κάποιες πρόσφατες δημοσκοπήσεις, αν θέλουμε να είμαστε ψυχρά ρεαλιστές, είναι πρωτίστως η τιμωρία «των άλλων δύο». Όμως αυτή η πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να τον απογοητεύσει. Ούτε να τον οδηγήσει σε σπασμωδικές κινήσεις. Καθώς παρόμοιες κινήσεις υπάρχει κίνδυνος να αποδειχθούν μοιραίες. Ο Νίκος Ανδρουλάκης οφείλει να αξιοποιήσει τα όπλα που μνημονεύτηκαν ήδη, αδιαφορώντας για το ότι με την πάροδο του χρόνου θα επικριθεί και για την απουσία ξεχωριστού επικοινωνιακού χαρίσματος. Κάτι που ισχύει. Άλλωστε οι πολίτες, στη φάση της απογοήτευσής τους από το πολιτικό σκηνικό, ελάχιστα ενδιαφέρονται για επικοινωνιακές φωτοβολίδες, καθώς έχουν αποστασιοποιηθεί από τη ρητορική των συγκρούσεων και της πόλωσης. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν ο Ανδρουλάκης ευνοείται από την απουσία χαρίσματος! Ως new kid στην πολιτική είναι κρίσιμο να παραμείνει ως ο χαμηλότερος εαυτός του. Έστω και αν δεν συγκινεί…».
proto thema
