Γκαϊντούρια!

H συνεδρίαση εκείνη της Εθνοσυνέλευσης του 1844 έχει μείνει στην Ιστορία για τη σύγκρουση των αυτοχθονιστών με τους ετεροχθονιστές. Οι πρώτοι είχαν επικεφαλής τον Μακρυγιάννη και τον Παλαμήδη. Υποστήριζαν πως στο Δημόσιο μπορούσαν να διορίζονται μόνον όσοι κατάγονταν από τις απελευθερωμένες περιοχές του κρατιδίου, από τη Ρούμελη, τον Μοριά και τα νησιά. Οι υποστηρικτές των ετεροχθόνων, με επικεφαλής τον Κωλέττη, ζητούσαν τα δικαιώματα των απανταχού Ελλήνων. Επικράτησαν οι πρώτοι. Ιστορικός δεν είμαι, όμως πολύ θα ήθελα να διαβάσω το έργο κάποιου ιστορικού ο οποίος να εξηγεί πόσα χρωστάει η στρεβλή ανάπτυξη του ελληνικού Δημοσίου σε εκείνη την ψηφοφορία. Το Δημόσιο στελεχώθηκε από τους λιγότερο μορφωμένους Ελληνες, κυρίως δε από όσους έβλεπαν τον κόσμο του καιρού τους με την περιορισμένη ματιά του ανθρώπου που μεγάλωσε σε κάποια επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο μεγάλος ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, ό,τι πιο προωθημένο διέθετε τότε η Ελλάδα, αποκλείσθηκε. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος δεν διοριζόταν στο πανεπιστήμιο για χρόνια ως ετερόχθων. Ετερόχθων και ο Νανόπουλος, αν δεν κάνω λάθος, κοντά δύο αιώνες μετά. Και πόσοι ακόμη.

Στην Εθνοσυνέλευση του 1844 βουλευτής ήταν και ο Τσωρτς, της οδού Τζωρτζ στην Κάνιγγος, αφού οι συναγωνιστές του τον αποκαλούσαν Τζώρτζη. Αυτός είχε πάρει την ελληνική υπηκοότητα, πλην όμως οι αυτοχθονιστές που δεν μασούσαν από τέτοια, ετερόχθονα τον ανέβαζαν, ετερόχθονα τον κατέβαζαν. Κάποια στιγμή σηκώθηκε να πάει στο βήμα. Βαρύς όπως ήταν και ηλικιωμένος, τον υποβάσταζαν. Στάθηκε, κοίταξε την ευγενή ομήγυρη και είπε μία μόνον λέξη: «Γκαϊντούρια». Κανείς δεν τόλμησε να του απαντήσει και ο ίδιος ήταν τόσο συγχυσμένος, που σωριάστηκε στο πάτωμα. Τα «Γκαϊντούρια» τραγουδούν ακόμη. Οι υπερήφανοι αυτόχθονες, οι υπερασπιστές της εξαθλίωσής μας, δεν δέχονται να τους κρίνουν όσοι συμπατριώτες μας αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε χώρες που κρίνουν ότι μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία τους, αυτή που η δική τους χώρα απορρίπτει. Οχι δικαίωμα ψήφου στους Ελληνες του εξωτερικού, με άλλα λόγια τους εκτός Ελλάδος Ελληνες.

Εκλογική κουτοπονηριά; Μα και οι αυτοχθονιστές του 1844 αυτήν είχαν στον νου τους. Ο Μακρυγιάννης το ομολόγησε πολύ πριν από τον Σκουρλέτη: «Εάν δεν φάγομεν ημείς, ας πάει κατά διαόλου η ελευθερία». Ο φόβος τους, όμως, είναι πολύ πιο ουσιαστικός από τον φόβο που τους προκαλεί μια εκλογική πανωλεθρία. Είναι ο φόβος της καθολικής απαξίωσής τους. Η κρίση δημιούργησε μια γενιά Ελλήνων Ευρωπαίων, μια ελίτ που έζησε σε συνθήκες κανονικότητας και, αν αυτή αποκτήσει λόγο για τα δικά μας πράγματα, οι Σκουρλέτηδες και το τσούρμο τους δεν θα ξέρουν πού να σταθούν. Προς το παρόν, τους στερούν τα πολιτικά δικαιώματά τους, όπως οι τότε αυτόχθονες. Αν μη τι άλλο, είμαστε λαός με σταθερές αξίες.